Element water

Kennen jullie dat? Dat je ergens aankomt waar je voelt dat het vakantie is? Na zo ontzettend hard gewerkt te hebben vonden wij dat we een vakantie verdient hadden en zijn we vanaf Shanghai op de boot naar Putuoshan gestapt. De sfeer is zoals in Noordwijk, het uiterlijk heel anders. Het is een groen eiland en wij genieten van de dieren, planten en bovenal frisse lucht. Het weer zit mee en ondanks dat de Chinezen NEE schreeuwen als we vragen of we kunnen zwemmen duiken wij snel de zee in. Het water is heerlijk warm en er is zelfs een kleine golfslag om te spelen. Ooit woonde hier 10.000 monniken, die met uiterst geduld en hard werken overal prachtige paden aangelegd hebben. Er zijn zowel mooie uitzichtpunten vanaf hoge rotsen die in zee verdwijnen als stranden met fijn zand. Als ik voor een derde keer ergens ga zwemmen klinkt er na een tijdje luid gekraak uit een microfoon wat deels overstemd wordt door de golven. Maar als ik omkijk zie ik een strand wat links zwart is van toeschouwers en rechts een wuivende Helga. Er blijkt in het Engels omgeroepen te zijn ‘Please come out of the water for our own safety’. Ach ja, ik lag er toch al 20 minuten in dus ik vond het best.

De volgende stop was de ‘Mountains of mist’. We lopen de eerste dag (vanaf 8 u)  zo’n 30 km stijl omhoog en naar beneden, en ik kan je beloven dat onze knieen slijtageplekken vertonen. De paden zijn namelijk geen gewone paden maar meestal trappen; stijl omhoog en naar beneden. Maar aangezien wij beneden beginnen voor ons voornamelijk omhoog (in ieder geval de eerste 13 km).

We beginnen met een waterval, en oei wat een spijt; geen zwemkleding mee (het spijt mij Omoes, wijze les nummer  1 niet goed nageleefd).  Maar niet getreurd, één van de drie Fransen waar we een deel  samen mee lopen heeft nog een shirt dus negeer ik het bordje ‘no swimming’ en glij het verfrissende water in.  Een goed begin!

Hoogst onaangenaam zijn oersterke mannetjes die op een zeer traag tempo 60 kilo bagage de berg op sjouwen. Zij blokkeren namelijk jouw weg en aangezien je zelf ook behoorlijk buiten adem bent heb je niet veel energie meer om ze op een elegante manier in te halen. Ik vroeg mij af; waarom wordt hun bagage (de eet en drink voorraad van hotels en winkeltjes) niet gewoon met de kabel lift omhoog gestuurd? Het kan niet goed zijn voor de rug van deze mensen, ze lopen in de weg en het lijkt me nogal nutteloos werk. Maar het antwoord is; dit is de enige manier om deze mensen aan het werk te houden. Nutteloze overhead als je het mij vraagt, maar ik hoef ook geen 1.3 miljard mensen aan een baan te helpen.

De eerste helft van de dag is zoals de naam voorspelt mistig. We zien niet veel, af en toe verschijnt er een top. Maar dan opeens komt de wind en stapelen de ademloos mooie uitzichten zich op. Wolken duiken tussen de bergen, waaien er overheen en toppen worden met fel zonlicht verlicht. Toevallig zijn we naar het mooiste stuk gelopen waar we onze gewonnen hoogte weer verliezen (ja, we zagen op tegen de terugweg maar het was te mooi om niet te doen). Steile rotsen verdwijnen honderden meters de diepte in en smalle paadjes zijn tegen bergwanden aangeplakt en lijden ons door diepe kloven.

De zonsondergang lijken we te missen, teveel wolken. Maar dan, zo’n 15 minuten voor het moment komt er een blauwe reep lucht en wij rennen met het laatste beetje energie nog even een top op om de zon te zien zakken en de bergen, in mist gehuld, in het blauwe donker te zien verdwijnen.

We zijn nu net met de boot over de Yangzi rivier van Wuhan naar Chongqing gereisd. Vlak na de ‘Three gorges dam’, de grootste dam van de wereld, begonnen wij deze reis op een boot die aan geen enkele wettelijk eis voldoet behalve dat het onder het begrip ‘schip’ valt (onder Nederlands recht alles wat drijft, dreef, of bestemd is om te drijven, dus ja ook je badeend is een schip).
Onze (goedkoopste) hut stinkt, en nee ik stel me niet aan. Dus wij bekijken duurdere hutten maar deze ruiken op zijn minst ook muf. De oplossing wordt onze deoflessen leegspuiten en de deur open zetten wat zeker helpt, hoewel er nog steeds een toiletgeur van hier tot en met waarneembaar blijft. Maar dan begint de ramp pas echt. Waar wij eerst slecht met zijn tweeën waren kondigen zich nu onze vier kamergenoten zich aan. Uiterst vriendelijke Chinezen. Helaas naast vriendelijk vieze rokers, en wij leggen ze dan ook uit dat er niet gerookt wordt op onze kamer. Dit wordt lachend geaccepteerd tot wij ook maar even weg zijn. Maar was dit maar het ergste, naast roken en voortdurend op de grond spugen hebben ze een stinkvoeten waar ik werkelijk geen woorden voor ken. Het was zo erg dat ik er serieus de hele nacht wakker van werd en zo nu dan met een deobus de lucht moest klaren. Om zeven uur is het licht en ben ik blij als mijn longen zich kunnen vullen met lucht.

In een negatieve mood zie/ruik/hoor ik Chinezen niet alleen smakken, spugen, stinken, schreeuwen, toeteren, herrie maken en roken maar flikkeren ze ook alles wat los en vast zit in de rivier. Waar vervuiling lang niet altijd zichtbaar is zijn in China niet alleen rokende fabrieken die kilometers omgeving blauw zetten maar is in de rivier een oneindig spoor van troep waarneembaar.

Het uitzicht zorgt ervoor dat mijn slechte humeur snel verdwenen is. We varen over een rivier zo breed als een meer tussen prachtig groene bergen. Je kan zien dat de dam nog niet oud is, soms zie je nog een dak boven het water uitsteken en bomen staan geregeld met hun stammen in het water. Uren lang genieten we van de natuur, de dorpjes en steden langs de kant, de watervallen, de andere boten en de mensen. Deze cruise is zeker een aanrader, maar please geen Hollandse bezuinigingen; bespaar je de stank!