Expeditie Mount Everest Base Camp, toerist in 2011

Daar gaan we dan, ons verslag van expeditie Mount Everest Base Camp. Met een dikke jeep (4wd) zijn we uit Lhasa vertrokken, met gids en chauffeur. We slingeren met 80 km/pu de eerste berg op en voelen een lichte hoofdpijn aangezien we ons voortdurend op tenminste 4000 m hoogte bevinden.  De vergezichten zijn prachtig, we komen langs meren, gletsjers, yaks, beekjes, en Tibetaanse vlaggetjes. We overnachten 2 keer in een dorp dat altijd, net als Lhasa, op een weidse vlakte tussen de bergen gelegen is. En dan is het zover, de dag van de start naar het Mount Everest Base Camp.

We hobbelen, hotsen, klotsen drie uur bergen op en af met een snelheid alsof we mee doen aan de Dakar race. Ik ben dan ook uiterst tevreden als we er zijn,hoewel het ook best leuk is mee te kijken naar de weg. Dit zodat wanneer je weer een kuil induikt of schuin de berg af raced je je nog net krampachtig kan vasthouden aan de stoel voor je om te voorkomen dat je hoofd tegen het plafond of raam knalt. De gids heeft onze permits geregeld, we pakken onze kleine tassen en zwaaien de jeep uit. Blij dat we even van het verplichte gidselijke toezicht verlost zijn.

Het lijkt simpel, daar ligt onze top van de wereld, het silhouet vergelijkbaar met de Mont Blanc vanuit onze kant gezien. Een kwestie van 1.5 dag lopen en dan zijn we bij het Base Camp. Het is een lust voor het oog. De bergen die we tot nu toe gezien hebben waren roodkleurig, zo nu en dan moet poedersneeuw bedekt en een bevroren waterval. Maar nu zien wij naast deze prachtige rode bergen puntige witte toppen, met als hoogtepunt de Mount Everest. Het weer is fantastisch, kraakhelder, met een snijdende wind. Maar dat deert ons niet. Met onze lekkere warme vesten aan en een zonnebril op beginnen wij onze eerste uren richting de Mount Everest. Bepakt met drinken, voedsel, een kompas en een camera.

Onze gids heeft ons verteld waar we kunnen slapen en hoe we moeten lopen. Aangezien de bergen kaal zijn en Mount Everest recht voor ons ligt is de weg zoeken geen probleem. We weten voor uren niet veel meer uit te brengen dan hoe prachtig dit allemaal wel niet is. Zo leeg, zo verlaten en wij helemaal vrij. We zien in de verte een herder met yaks en ergens verderop drie berggeiten. Naast ons slingert een beek, bevroren aan de zijkanten. De eerste uren zijn makkelijk want we lopen min of meer rechtuit. Het beekje kruist het pad soms en het is nog een hele kunst om droge voeten de houden. Maar dan komt het, we moeten omhoog. Hoe goed we ook getraind zijn na de steps bij Huangshan, na enkele stappen omhoog zakt ons tempo drastisch terwijl onze ademhaling trekjes krijgt van een puffende stoomtrein. Het Base Camp ligt op 5150 meter dus de lucht is stukken dunner. Dat merk je bij de geringste inspanning, we kunnen niet meer.

Rond een uur of 2 in de middag kijken wij reikhalzend naar het beloofde dorp met klooster waar wij de eerste nacht door zouden brengen. We zijn doodop als we inderdaad bij een dorp aankomen, maar wat blijkt: geen klooster. Hoewel het zo simpel leek zijn we op de verkeerde plek beland, wat een ramp! Doodop verwerken wij deze vertraging van de reis, dat wordt morgen dodelijk vroeg opstaan om de schade in te halen.

Slapen doen we amper, we hadden geen slaapzakken en liggen dicht bij de grond met twee dekens. Heerlijk hoor, zo’n heldere dag. Maar in de avond wens je wat anders. Mijn lippen schreeuwen om dikke lagen zachte crème en ik heb het zo koud dat ik het idee heb dat nog geen zes paasvuren mij weer warm krijgen.

We zijn blij als we weer vertrekken, want lopen, hoewel koud want de zon is nog niet op, lijkt warmer dan slapen. We hebben de weg opnieuw uitgelegd gekregen, en het gaat er echt om spannen: halen we het of halen we het niet.

Ik vat maar even samen; deze dag is zwaar, loodzwaar. We hebben inmiddels ook angst ontwikkeld om opnieuw te verdwalen hetgeen het tempo meer vertraagt omdat we ons steeds proberen te oriënteren. Kale rode bergen leken eerst zo overzichtelijk, nu lijken ze alleen nog maar verdomde veel op elkaar. Gelukkig blijft ons eeuwig baken in de mist de Mount Everest. En dan na uren en uren bereiken wij het Base Camp. We ploffen neer, kunnen niet meer, en kijken en kijken en kijken.

Beste lezers, ik hoop dat jullie van dit verhaal genoten hebben. Mijn primaire doel is om Arjen (vader van Helga) op de kast te jagen (gelukt?). Alles wat ik beschreven heb is waar, behalve dat wij geen enkele expeditie te voet ondernomen hebben. In plaats van drie uur hebben wij zes uur in een jeep gehobbeld, met af en toe een stop voor een foto. Aangekomen bij het Base Camp zijn wij uitgestapt, en om toch maar iets heldhaftigst te doen in bikini in de ijskou op de foto gegaan. Het was een prachtige tocht per jeep, met minimale ontberingen; toerisme in 2011!