Putali

In mijn vorige blog had ik een zinnetje over de vlinders in Nepal geschreven. Omdat het niet goed in de context paste heb ik het verwijderd. Maar nu ik twee dagen de nieuwe naam Putali, vlinder, heb gekregen wordt het toch maar eens tijd over vlinders te schrijven.

We zien veel vlinders, kleine en grote, fel gele of rood met zwarte strepen. Toen we met Tayo en Mikis een bootje hadden gehuurd om te roeien en te zwemmen op het meer bij Pokhara hebben we er twee uit het water gehaald. Één die na 3 minuten drogen in de zon weer vrolijk wegfladderde, en een hele grote met helaas happen uit de vleugels dus die continu opnieuw in het water belandde.

Aan het einde van ons verblijf in Pokhara kwamen we twee kajak/raft gidsen tegen, Ram en Gobi. We vatte het plan op om ’s nachts een boot te huren en het meer op te gaan, maar dat bleek wat problematisch in de uitvoering. Toen kwam het echt goede plan: we werden uitgenodigd mee te gaan op een raft voor 2 dagen, in ruil voor het spelen van algemeen hulpje (hadden we zelf verzonnen). Helga had wel even genoeg water gezien na een ietwat wilde kajak expeditie waarbij ze meer gezwommen heeft dat gekajakt dus ze bleef in Pokhara. Maar ik zag mijn kans en stond om 7.30 klaar om te vertrekken, op naar de Seti rivier!

Kampsfeer! Super gezellig en het zonnetje kwam snel door waardoor er al overmoedige geluiden te horen waren dat we (we waren met 13 incl. gidsen in 2 rafts) totaal niet nat zouden worden. De gidsen hielden wijselijk hun mond, en maar goed ook want al gauw spatte de eerste golven over de rand van de boot en was iedereen drijf. Ik zat als leider voorin de boot en moest goed luisteren naar Ram, tevens de beste plek om water te vangen. Daar kwam nog eens bij dat wij een Amerikaanse vrouw met voet in het gips aan de andere kant van de raft hadden dus ik kreeg werkelijk alle dalen en pieken van het water te zien. Maar wat een pret! “Putali, you want to swim?” was de vraag toen de rivier wat kalmer was, en ik sprong samen met een Pools meisje het water in. Daar lieten wij het niet bij en binnen een minuut lag ook Ram in het water. Je begrijpt dat dit spelletje even doorgaat, ik probeer in de raft te klimmen, wordt er weer uitgegooid etc. etc.

Na 2 uur is het lunchtijd. Wat een culinair festijn! Er worden salades gemaakt en er is brood met allerlei beleg, met fruit als toetje. Ik ben blij dat ik mag helpen en kan het echt goed vinden met de gidsen en de groep, een grote familie.

Dan gaan we weer verder. De stemming zit er goed in, we zingen liedjes, spetteren de andere boot nat, en slaan met de peddel op het  midden van de boot en roepen “one two two, hoe hoe hoe”. De natuur is weer anders dan ik tot nu toe gezien heb. Regenwoudachtig met veel prachtige vogels. Mega roofvogels, die op de rotsen zitten te kijken, en een kleine blauwe vogel met een hele lange snavel. Als Gobi met zijn peddel op het water slaat slaken wat apen verschrikt een kreet en slingeren van boom naar boom. De groen blauwe rivier die tussen de groenbeboste heuvels doorslingert kan zo een filmshot voor national geographic of animal planet opleveren.

We kamperen ergens langs de rivier. De boot wordt uitgepakt en daar vindt Ram mijn bh die ik veilig droog tussen twee matjes had gepropt voordat ik ging zwemmen want het duurt zo lang voordat die dingen drogen. Feest voor hem want hij kon dat ding lekker rondzwaaien en voor zich houden zodat de groep schaterde van het lachen. Toen ik m terug had en mezelf tot zwart schaap verklaard had werd het tijd om de tenten op te zetten met wat peddels en een zijl en we beginnen op een houtvuurtje te koken. Als ik zou moeten beginnen met een pan drie stenen en een houtvuur zou ik allang blij zijn als de pasta gaar was en daar zeker genoegen mee nemen. Maar nee, we beginnen met popcorn en thee/koffie maar daarna komt patat, pasta, salade, het kan niet op. Gelukkig kan ik lekker veel helpen en is het Putali dit en Putali dat. We sluiten de avond af met een kampvuurtje, helaas is de maan te fel om echt veel sterren te zien.

Uiteraard geheel per ongelijk is er een slaapzak te weinig meegenomen. Dus, zo beweert Gobi, kan ik wel met Ram delen. Ik accepteer op voorwaarde dag hij me niet probeert te kussen. “Why not?”, vraagt hij lachend, “Because is say so.” Moet ik daar een rede voor geven, semi-mopper ik nog een beetje. Voordat Ram mij echt laat slapen moet ik het m nog drie keer duidelijk maken, dat ik echt niet dichterbij kom, en of ie alsjeblieft ze kop dicht kan houden, maar uiteindelijk met succes.

De volgende ochtend begint de pret weer van voor af aan, te beginnen met een eitje, pannenkoeken, toast en salades. Ik mag, alsof ik op een trampoline spring testen of de rafts nog voldoende opgepompt zijn, en vervolgens armspieren kweken totdat de bootjes weer piekfijn in orde zijn. We doen nog een paar flinke versnellingen op de rivier en laten al surfend de boot halfvol water lopen waarbij de Amerikanen versteend van schrik alleen kunnen kijken en de boot vasthouden.  Ik geniet van de tocht tot het allerlaatste moment. De combinatie van sport/zwemmen/een gezellige groep en prachtige natuur is perfect voor mij, ik kan hier echt niet genoeg van krijgen. Ik word uitgenodigd een maand de opleiding tot gids te doen, en op nog meer trips mee te gaan, maar helaas is het tijd om terug naar Kathmandu te gaan. Op naar een ander avontuur!