Waar de koe de kip en het varken vandaan komen

Na een uur is m’n geheugenkaart vol, en na twee uur de batterij leeg. Het is onmogelijk om dit allemaal met een camera vast te leggen, maar ook woorden zijn niet in staat de ervaring van de Tanzaniaanse nationale parken uit te drukken. Ik zal toch een poging wagen, anders is het verhaaltje nu klaar, maar dit is eigenlijk gewoon iets om mee te maken.

We rijden in een 4x4 met open dag, lekker als echte toeristen met verrekijkers en camera’s. We hebben nog net geen sandalen met sokken en een beige schutkleurpak met honderden vakken voor ik zou niet weten wat aan, maar we hopen ook zonder deze kennelijk noodzakelijke outfit een dier te zien. En dat doen we, mijn woordenschat schiet direct tekort. (Misschien maar weer s oefenen in de dierentuin?). Ik zal jullie dus min of meer correcte namen geven, en wie het echt wil weten komt maar kijken. We beginnen met een paar Bambi’s op links, terwijl de achtergrond grijs ziet van de olifanten. Dan steekt de onmiskenbare figuur van een giraffe af tegen het rood groene landschap van dit prachtig Afrika. Een wild zwijn (Pumba), werkelijk het meest fantastische beest der beesten scharrelt wat verder in de bosjes, en ook de eerste zebra’s zijn gespot. Het gaat maar door met de dieren. We moeten oppassen dat we niet platgetrapt worden door kuddes olifanten, en ik ben nog niet begonnen met het noemen van de vele bondgekleurde vogels.

Het is haast onwerkelijk dat al deze dieren in het wild leven. Dat ze zelf voedsel en drinken vinden, en dat er nog stukken natuur zijn waar geen mensen zijn. We zien wel wat andere auto’s maar omdat het laagseizoen is valt het echt mee. Deze grote stukken natuur, alleen bezocht door toeristen, zijn nog zo onaangetast, zo oud en machtig. Ik voel me totaal ontvreemd, en kan me met geen mogelijkheid voor stellen hier te leven ook al is het zo rijk, zo prachtig.

Het hoogtepunt van de eerste dag is een Chita (soort luipaard), die nadat we allemaal al een uur ingespannen naar een graspol hebben staan turen eindelijk actief wordt (zonsondergang). Althans hij gaat zitten, rekt zich uit, springt in een boom, poseert en sukkelt ervandoor.

De Ngorongoro krater, letterlijk een groot uitgevallen krater doordat miljoenen jaren geleden een berg ontploft is, is zo nodig nog adembenemender. Daar sta je dan aan de rand, nog 600 meter af te dalen. Je ziet uitgestrekte krasvlakte, een meer, hier en daar een boom en kuddes en kuddes dieren.

We beginnen met luie leeuwen. Die slopen gewoon eens per week een zebra, gazelle, of iets anders mals en verdoen de rest van de tijd met slapen en rondkijken. Het oprichten van de machtige kop is kennelijk erg vermoeiend. Als ik iets vooral niet wil zijn is het wel struisvogel. Als ze eten is het net een bol op drie poten, en het ziet er gewoon allemaal niet zo handig uit. Ik wil wel zwijn zijn, of leeuw. Maar laten we verder gaan. Het meer is roze van de flamingo’s, ik zie zwart wit door de zebra’s en hilarisch zijn de hippo’s die een brug vormen in het water en met een staart water spetteren om hun rug te koelen met water terwijl vogels van vacht naar vacht hopsen om de nodige insecten te eten.

De derde dag gaan we naar lake Manyara. We missen op een haar na (nouja nacht) een killing van een zebra door een leeuw. Er licht nog een poot langs de kant van de weg, de maag is nog intact met zo’n twee meter darm eraan vast. De ribbenkas is verder de bosjes in gesleept, en jawel daarnaast ligt de leeuw. Klaar om de rest van de week te chillen. Nog geen uur later zien we een half gesloopte hinde uit de boom hangen. Achterlijf opgegeten terwijl de koop met een boot slap naar beneden hangt met zwarte strepen van het ooit warm rode bloed.

Er zijn nog zoveel dingen te beschrijven, maar het is zo wel mooi geweest. Suus en ik zitten niet naast elkaar in de bus terug. Een klein drama aangezien we nog lang niet uitgekakeld zijn. We zijn duidelijk even van de wereld geweest want: We horen min of meer pas net dat Obama gewonnen heeft, dat men weer druk bezig is elkaar de hersens in te slaan (wat een verspilling van levensvreugde, energie en geld, man we zitten in een crisis!) en dat het huis van Julia en Linden ontploft is. Althans de geiser is ontploft en in de tuin van de buren beland. Het heeft een stortbui van glas afkomstig van verschillenden appartementen, het hele trappenhuis en de boel aan de overkant. Er zitten scheuren in de muren, het pleisterwerk is eraf gesprongen en het ziet er troosteloos uit.  Heel heftig, maar het is allemaal goed afgelopen. We zijn nu weer in de oase van luxe. Suus heeft echt echt een fantastisch leven hier, en ikke nu ook!

Vergeet de filmpjes niet te kijken.