Kiele Kiele Oliedom

Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen: dit was een regelrechte ramp!

De eerste dag klommen we van 2000 naar 3000 meter. Suus en ik hadden het uitstekend naar ons zin, en deden wie het laatste boven is. Hoe langzamer je loopt hoe kleiner de kans op hoogte ziekte. En het kost tot op zekere hoogte minder energie. Ons tentje stond klaar, en we waren direct bekend omdat we net als de dragers een grote tas op ons hoofd gingen vervoeren, wat nogal wat blikken trok. We wilden nog een gezellig feestje bouwen, maar ons werd aangeraden te gaan slapen, wat ook niet slecht beviel.

De tweede dag liepen we naar 3900 meter. De bomen werden steeds kleiner, en de natuur rotsachtiger. Aangekomen op de kampeerplaats scheerden de wolken over de rotsen. Tel daarbij op dat er grote zwarte vogels op dode bomen zaten en je begrijpt dat het een luguber plaatje was. Wij vermaakten ons wederom uitstekend, deden een dansje op de muziek die 1 van de gidsen op heeft gezet, en s' avonds mogen alle eenzame mannen gezellig met ons meeeten. (het zijn nou eenmaal vaak mannen die alleen op reis gaan).

Die nacht ging het voor mij mis, ik kon de slaap niet vatten. Buiten bleek alles al in diepe rust, alleen de sterren waren er om mij een beetje bezig te houden. Ik dommelde even in, werd weer wakker en zo ging het de hele nacht door. S ochtends was ik moe en niet helemaal lekker. Maar ik begon zwijgzaam aan de derde dag waarbij we van 3900m naar 4600 m en weer naar 3900 meter (ander kamp) zouden lopen. Ik kreeg weer iets van energie, maar ik liep volgens de gids te langzaam, waardoor ik de rest van de dag boven mijn macht door heb gelopen en die avond met hoogte ziekte in bed lag. Hoogteziekte in de vorm van alles eruit gooien en je vreselijk ziek en zwak voelen.

De nacht deed me goed. Ik was bibberig maar kon compleet gedrogeerd (2 paracetamol) en een citroenthee voetje voor voetje de berg wel op. Het jammere van ziekzijn en de berg beklimmen is dat het moeilijker is om van de natuur te genieten. Maar het vooruitzicht dat dat berg af wel kon en de eeuwige lieve support van Suus gaven me voldoende energie om verder te lopen.

We liepen naar 4600 meter, waarbij ik de laatste stappen letterlijk zetjes in mn rug kreeg van Suus. Ik kon niet meer. Die avond weer met vreselijke hoogte ziekte in bed. De enige rede dat ik die nacht kon beginnen aan de klim naar 5900 meter was dat ik mezelf dwong (gevoerd door gids David) te eten. En natuurlijk weer pillen.

00.00 u begonnen we aan de klim van 1300 meter naar de top van de Kili. Na tien stappen was het duidelijk, ik zou het nooit redden, dus Suus ging met de assistent gids Godfried verder, terwijl David mij nog een paar stappen verder probeerde te sleuren. Ik had er nog een verkoudheid bij gepakt, dus ademen ging slecht. Ik had geen hoofdpijn, of misselijkheid, maar 2 dagen ziek lopen hadden mij zo enorm verzwakt dat dit een onbegonnen zaak was.

Het sneeuwde zachtjes. Daar ging ik dan, voetje voor voetje verder in het donker met slechts een hoofdlamp om de weg te zoeken. David praatte me moed in, terwijl ik wist dat het toch niets werd. Maar wanneer om te keren? Wanneer komt het moment dat ik zeg: David, we gaan terug! Ik keek om mijn horloge, 03.15 u. Daar schuifelde ik dan door, voetje voor voetje, David smekend om pauze. De wind raasde over de kale berg heen en probeerde mijn gevoelstemperatuur naar -30 te doen gaan. Gelukkig hield mijn skipak stand.

Na de zoveelste pauze, ik nam er 1 na iedere 15 voeten, begon David mij tot overmaat van ramp zogenaamd warm te houden. Dat bleef niet bij warm houden maar leidde in een poging tot zoenen uit, wat mijn wens naar pauzes toen drastisch verminderde.

Er was geen weg terug meer, en wat mij de laatste stappen liet maken was de zon die om 06.00 u opkomt. De gletsers met hun rode gloed waren groot, het uitzicht was mooi. Maar ik was te ziek, te zwak om er echt van te genieten. Waar ik echt beter van werd was een meisje met een stippeljas die alweer op de terugweg was. Samen met Suus liep ik nog een keer naar de top.

We bleven niet lang, niet alleen Suus en ik wilde naar beneden, ook de gidsen hadden haast. Dat ging makkelijker. Tot het moment dat de hoogte ziekte zich opnieuw om mij ontfermde. Daar lag ik, zonder eten op opnieuw op mijn knieen in de sneeuw. Alles kwam weer naar buiten, en dit herhaalde zich 3 keer. Weer moest ik sneller lopen dan ik wilde, en deze keer brak het mij. Er was niets meer om me op de verheugen want ook op de terugweg zou ik ziek zijn. We sliepen 1.5 u in onze tent op 4600 meter, en moesten diezelfde dag nog zakken naar 3000. Ik weet niet hoe ik het nog moet uitdrukken, maar ik was nog slapper dan een vaatdoek aangezien ik eerst 1300 geklommen had, en daarna 2900 meter dalen zonder dat ik eten binnen hield.

Toen we echt lager kwamen kon ik weer eten en kreeg ik wat energie terug. We genoten de laatste nacht in de tent, en keken uit naar de douche van de volgende dag. De laatste halve dag was genieten van de natuur en de afdaling.

Wat hiervan te leren: Ik moet eens een keer leren toegeven dat iets niet lukt. De prijs die ik voor deze berg betaald heb was in alle opzichten te hoog. Laat mij maar lekker genieten van de natuur zonder prestige. Dat kan ik wel op andere terreinen vinden. Doktoren zullen het vast niet met mij eens zijn, maar medicijnen als een paracetamol maken dat je het ziekzijn van je lichaam kan negeren. Je kan door, terwijl dat eigenlijk niet zo is. Tel daar mijn karakter bij op...