Walking on the edge

We hebben weer een prachtige tocht achter de rug, en ik heb nog nooit eerder voor een heter vuur gestaan. Inmiddels zijn we aangekomen in Java, en we hebben daar de prachtige vulkaan ‘Bromo’ van alle kanten bekeken. Helga en Erna besluiten de touristenjeep te nemen, maar Jessy (een Canadees die nu even meereist) en ik gaan lopen. Dat betekend om 1.17 am wakker worden met het liedje: ‘can’t you see that its just raining, aint no need to go outside’ (Jack Johnson, Banana Pancake) waarvan helaas het tegenovergestelde waar blijkt te zijn want we moeten wel degelijk ons bed uit om te beginnen aan een tocht die tussen de 8 en 13 km is naar het viewpoint voor zonsopgang. Het vragen naar informatie in Indonesie is tricky business. ‘Ja’ is het favoriete antwoord. Dus als je vraagt ‘Moeten we hier naar links?’ (en daarbij wijzen), dan is het antwoord ‘Ja.’. Als je dan voor de zekerheid vraagt ‘Niet naar rechts?’ (nu naar de andere weg wijzend), is het antwoord eveneens ‘Ja.’ Als je dan wanhopig de open vraag stelt: ‘Welke kant moeten we nou op?’, je raadt het al: ‘Ja.’ Zo gaat het dus met alles, of en hoe laat de bus gaat, wat de prijs is, of het hotel vol is, waar het hotel is, etc. etc. Helga kwam er net achter dat ze niet kon bellen en kreeg als uitleg: ‘Als het hier bewolkt is doet de telefoon het niet, en de fax trouwens ook niet.’

Maargoed we waren gebleven bij de constatering dat de wandeling tussen de 13 en 8 km zou zijn, en dat dat tussen de 1,5 en 4 uur kon duren. Het hangt er natuurlijk ook vanaf aan wie je het vraagt: Het toeristenbureau beweert dat het sowieso niet mogelijk is om te lopen want die smeert je liever een all-inclusive tour aan voor 40 euro. Wij hadden de schatting gemaakt dat het 11 km zou zijn, en 3 uur zou duren (770 m klimmen), en begonnen dan ook in het donker, maar met heldere sterrenhemel aan de tocht. De schaduwen van de bomen steken donker af tegen de iets lichtere lucht en we lopen zonder zaklampen omdat onze ogen snel wennen aan het donker. Terwijl we even een te warm vest aan het uittrekken waren zag ik de mooiste, langste, duidelijkste vallende ster die ik ooit gezien heb. Het was echt een vuurbal met lange staart die langs de hemel schoot.

We komen als eerste aan bij het viewpoint, en zien de lichten van de jeeps langs het pad omhoog slingeren. Helga en Erna komen als snel en we klauteren nog een stukje de berg op om op een rustig stukje te genieten van zonsopgang. Naarmate het lichter wordt worden de contouren van de vulkanen duidelijker en zien we dat de vallei licht begroeid is met een prachtige kleur groen. Bromo, en een heel groot deel van de vlakte die aan de voet van de vulkaan begint zijn zwart gekleurd. In Januari 2011 was er namelijk flinke uitbarsting die voor 15 cm as zorgde in de omgeving van het hotel waar wij slapen (uiteindelijk ongeveer 8 km verderop), dus kan je nagaan hoe dik de laag is rondom de vulkaan is.

Jessy en ik lopen als één van de laatste naar beneden, we zien naar schatting als zo’n 60 jeeps geparkeerd staan aan de voet van Bromo. De wandeling is prachtig. We lopen door de landbouwvelden en dalen af de vallei in. Vervolgens lopen we over de uitgestrekte zwarte vlakte naar de voet van Bromo. Ik pak een stuk lava op en we bedenken vrolijk dat dit dus door de lucht heen geslingerd wordt als de aarde even moet luchten. De lava is zwart, luchtig en licht, dus met niet al te veel pech kan wel een beetje tussen de rondvliegende troep heenkomen.

De vulkaan naast Bromo vind ik eigenlijk veel mooier. Waar Bromo meer een grote krater lijkt heeft deze de vorm van een vulkanische berg waar het lava naar boven borrelt en dan naar beneden stroomt. Maar als ik bovenop de rand van de Bromo sta begrijp ik waarom Bromo zo populair is: Ik kijk vrij stijl naar beneden, en in de diepte zit nog eens een diepe krater, recht de aarde in. Onderin zien we gelig water, een heel heet en heel zuur goedje dus het is niet erg verstandig om toeren uit te halen en het risico te lopen naar beneden te donderen want de overlevingskansen zijn vermoedelijk erg klein. Ik had geen foto’s gezien en had dit totaal niet verwacht. Het is toch ongelofelijk dat ik sta te kijken naar een gat dat met het binnenste van de aarde verbonden is. Het gat is angstaanjagend en fascinerend, Jessy en ik besluiten eromheen te lopen. Dat is echt fantastisch want het uitzicht verandert steeds, en ook het gat blijft alsmaar mijn blik trekken. We fantaseren over welke kant we op zouden rennen als de boel gaat borrelen en omhoog komt en besluiten dat het de ‘groene’ kant wordt tenzij de boel echt hard omhoog komt dan wordt het rennen bergafwaarts. Het pad voldoet aan geen enkele veiligheidseis. We lopen op de as, wat voelt als zacht los zand. En erger; we lopen op de richel met rechts dat gat, en links een minstens even steile helling naar beneden maar dan niet eindigend in een gat. Het lijkt me dus beter geregeld aan die kant een stukje per ongelijk naar beneden te glijden en ik moet me af en toe echt concentreren om mijn evenwicht niet te verliezen. Plotseling klinkt er hard gerommel vanuit het gat en verschrikt kijk ik wat er mis gaat en welke kant ik moet ophollen. Het blijft bij het geluid en Jessy schiet in de lach ‘Jammer dat ik jou reactie niet gefilmd heb.’ Ik geloof dat ik daar niet om treur. We maken het rondje af, lopen een paar kilometer terug naar het hotel, en eerlijk waar: ik vond dit echt één van de mooiste dingen die ik gezien heb.