Dineren met de kapitein

Te beginnen bij het begin. Helga is met Niels op stap en ik heb de boot naar palawan genomen. Een goed onderhouden cruiser met vrij stillen motor die zachtjes schommelend kilometers maakt voor de komende 24 u. Heerlijk! De zee is blauw, de eilanden zijn groen met lichte stranden en het zonnetje brandt fel. Maar goed, na eens grondig een bootronde gemaakt te hebben, waarbij geconstateerd is dat er een basketbal net en vloer is, 1 karaokecafe (daar was ik welgeteld 6.5 seconden te vinden), 1 chique restaurant, 1 nachtclub, 4 pasagiersdecks, een container laadruimte en een autodeck werd het toch eens tijd om te kijken of ik mezelf de brug op kon kletsen. Daar was weinig moeite voor nodig en algauw kwam ik te weten dat de koers naar palawan 187 graden was, dat er weinig andere bootjes in onze omgeving voeren en dat er een extra veiligheidswaarschuwing was naar aanleiding van Italiaanse cruisepraktijken. Alle chefs bevinden zich op de de brug en hebben er stuk voor stuk lol in met mij te babbelen, maar na een tijdje heb ik het wel gezien en ga ik weer naar buiten. Wat een geluk: er wordt geschilderd, dat betekend werk aan de winkel! Ik vraag of ik mee mag helpen: ik doe de binnenkant van de nummers, en dan doet de schilder de buitenkant. Ze vinden en goed dus ik klim op een stoel en begin met mijn nieuwe werk. Na een tijdje hebben ze er wel vertrouwen in en mag ik ook de buitenkant doen. Dat vereist een vaste hand! In de tijd dat ik 1 cijfer doe doen zij er minimaal 3. Het trekt uiteraard veel bekijks, en ook de kapitein steekt zijn hoofd op de hoek. Als het 5 uur is maak ik af waar ik mee bezig ben en vervolgens wordt ik uitgenodigd met de kapitein de dineren. Dat is erg gezellig want niet alleen de kapitein is er, ook alle chefs. Ik heb inmiddels de naam paintingassistent en zijn chef heeft al aangekondigd dat ik dat schilderen wel over kan nemen, met een knipoog.

In Donsol, we zijn bij het tweede deel, zijn zeer zeer weinig toeristen, maar iedereen die er is komt voor de whalesharks die tot 14 m lang kunnen zijn. Tot mijn verrassing gaan we niet alleen met een bootje die vissen spotten, nee duikbril en snorkel gaan mee en we gaan met ze zwemmen. Inmiddels reis ik een paar dagen met Jessy, die Canadees die ook in het bromoverhaal voorkomt. Veel te vroeg moet ik me bed uit om naar de boot te gaan, en daar gaan we dan: hopen dat we er 1 zien. We varen heel lang, keren een stukje om, gaan weer verder en dan gaan we terug. Teleurgesteld overleggen Jessy en ik of we een dag gaan wachten, opnieuw betalen en een tweede poging te wagen of dat we de berg gaan beklimmen. Maar dan krijgen we het sein 'klaarmaken' en ik zie een grote vin in de zee verdwijnen. We krijgen een tweede sein en plonzen het water in. Ik begin de zoeken en plots komt recht op mij afgezwommen de mooiste grote whaleshark ooit! Zijn mond staat een beetje open, en hij beweegt zijn staart rustig maar met kracht. Ik keer om, laat hem onder mij doorzwemmen en begin ernaast te zwemmen. Eerst ter hoogte van de staart, dan meer naar voren. Omdat ik voorop zwem heb ik het idee dat ik alleen met deze beauty van 6 tot 8 meter ben, het was echt zo overweldigend dat ik hardop lach van blijdschap waardoor we een beetje water mijn bril in sijpelt maar ik weiger daar op dit moment wat aan te doen. Ik bestudeerd de witte stippen op de verder donkergrijze vis. Allemaal luie kleine visjes klampen zich vast achter vinnen, of gewoon op de huid. Daarnaast zijn er een aantal trouwe volgers, vissen tot een meter die meezwemmen bij de bek of onder de vinnen. Eentje lijkt op een kleine whaleshark maar dat weet ik niet zeker. Om bij te blijven moet ik soms flink doorzwemmen, soms gaat het makkelijker. Deze vis, met zijn ritmische slagen straalt echter zoveel rust en schoonheid uit dat ik altijd wel mee wil blijven zwemmen. Helaas wordt deze droom grondig verstoord doordat ik tegen een trappelaar met flippers aanknal. Ook andere boten met toeristen zijn gearriveerd en droppen hun gasten bij de whaleshark. Ik raak mijn vriend kwijt en zie dat ik de laatste van mijn boot in het water ben en zwem terug naar de boot.

Wij hadden zo een geluk dat wij de eerste waren die deze whaleshark vonden! Dat begreep ik nadat we de tweede vonden door andere boten te volgen. Je bent met 6 toeristen in een boot zodat er niet meer dat 6 zwemmers per vis zijn en deze niet gestoord wordt in zijn tocht opzoek naar voedsel. Helaas merk ik bij de tweede zwem dat ik tussen minimaal 30 andere zwem die bovendien niet weten hoe je met flippers moet zwemmen en het water wit van zuurstofbubbels kleuren doordat ze meer op het water slaan dan zwemmen met die dingen. Ze zijn beter af zonder zou ik zeggen, ik mis ze althans niet! Ik zie de whaleshark maar daar is alles mee gezegd. Des te gelukkiger ben ik met de eerste ervaring!

Deel drie. Sinds bromo ben ik vulkanenfan. De taalvulkaan, dicht bij manila is wel leuk om te zien, maar wat duur om heen te gaan (hij ligt in een meer, je moet met de boot, die moet dan op jou wachten etc.). Maar vlakbij donsol is mount mayon, een modelvulkaan! Uit het vrij vlakke landschap rijst als een piramide ophoog deze met lavastromen besmeurde berg. Het topje is er uiteraard afgeblazen en heeft plaats gemaakt voor een prachtige krater waaruit een mooie continue rookpluim omhoog komt.  De vulkaan is actief en heeft in 2006 nog een uitbarsting gehad die 1000 mensen het leven heeft gekost. Je begrijpt: tijd om eens een kijkje van dichterbij te nemen. Helaas is het beklimmen van deze berg een dure grap, 100 e en dus beginnen wij aan een plan om deze kosten te omzeilen. We winnen informatie in en komen erachter dat het niet in 1 dag kan, en dat je niet naar de top top kan omdat het veel te heet is. Mooi, wij gaan dus gewoon naar de voet, betalen als het moet de entrancefee en gaan verder zonder guide. Die is verplicht maar als we vragen waarom is er niet veel meer uitleg dan 'gevaarlijk', en dat is voor mij een te algemene term die hier vooral betekend: omdat we dan geld aan jullie verdienen.

Als we bij de voet komen met de tricycle (soort taxi) springen er minimaal 6 mannen uit een hutje die allemaal 'guide,guide' roepen maar wij instrueren de driver stug door te rijden. Als hij niet meer verder kan dropt hij ons en volgen wij de weg, die af en toe totaal weggeslagen is, maar soms perfect nieuw lijkt maar totaal vergeten. Ik vraag mij af wat de historie is van dit gebied. Het voelt verlaten. We hebben natuurlijk niet het normale pad naar de top, zo omzeilen we iedere vorm van betaling. In plaats daarvan lopen we over een junglepaadje, op de bonnefooi richting top. Af en toe zien we een piepklein hutje, een Buffalo, of een mannetje die met een mes de jungle bewerkt. Onze koers is: richting lava! En maar hopen dat er paden blijven.... Het gebied wordt steeds weidser en grasachtiger. We moeten nog drie heuvels voordat we ter hoogte van de eerste lavastroom zijn, en dan zie ik een vrij diepe vallei. Dichterbij gekomen blijkt dit echter een pracht van een droge rivier te zijn, waar in het regenseizoen het water vast doorheen kolkt maar waar nu een onhoorbaar klein beekje is terwijl de rest van de bedding perfect is als pad, verder omhoog. Perfect omdat het lava is en de minuscule gaatjes zorgen voor een goeie grip. Zelfs kleine watervallen klauteren is goed te doen, hoewel dat wel handen en voeten werk is en ik niet teveel wil denken over hoe ik hier weer naar beneden kom. Na weer een paar kilometer wordt het tijd de rivier uit te klimmen en ons te begeven naar de nieuwe stroom hard geworden lava. Nou is het serieus werk en ik ben blij dat ik met een ervaren bergwandelaar ben want nu zijn we op het niveau van wegglijdende stenen terwijl je je nog net aan een bosje gras vasthoudt. Zonder enig pad banen wij ons een weg door de laatste meters hoog gras waarbij je soms een stukje verraderlijk naar beneden kan vallen omdat je niet ziet waar je loopt en het rotsachtig gebied is. Maar dan zijn we er. Er komt voortdurend rook tussen de lavabrokken vandaan, en dat is heet! Voorzichtig voel ik een steen, deze is warm maar niet bloedheet. Anderen zijn al volledig koud maar weer andere zijn niet aangenaam om aan te raken. Dat zijn vooral de brokken waar ook de rook onder vandaan komt. We klauteren voorzichtig verder, bang om een kleine lawine te veroorzaken omdat deze lavabrokken er nog niet zo lang liggen en dus bijna allemaal wiebelen. Het is echt te gaaf, sommige brokken zijn luchtige stukken lava, vol kleine gaatjes zoals in de rivier. Bij andere zie je echt dat het eerst vloeibaar was en daarna uitgehard, de structuur is glad en heeft iets weg van glas. We genieten van het uitzicht, we zien de bossen, de velden, de stad en de zee. We genieten van het uitzicht de andere kant op: de vulkaan, de lavastromen, de krater en de rook die rond de top hangt en soms weggeblazen wordt. Op de terugweg zwemmen we in 1 van de poeltjes die het beekje vormt om even te op te frissen, en nu zit Ik in de bus base Manila airport, bestemming Vietnam.

Ik kan jullie nog vertellen over 'JESUS IS LORD', over toeristen die met crocs over koraal lopen alsof ze een wandeling in het bos maken en over rijstvelden in banaue, maar er kwam een olifant met een grote snuit en die blies het verhaaltje uit.