Giro 555
17 februari 2012 - Hanoi, Vietnam
Lieve lezers. Niet schrikken, dat kan ik wel schrijven maar toch zullen jullie schrikken. Ik ben blij, echt heel blij dat ik deze blog kan schrijven. Ik zit nu in een tweede bus naar Hanoi in Vietnam en moet deze blog schrijven om het gebeuren van het afgelopen uur van me af te schrijven. Een tweede bus omdat de eerste afgefikt is. En ik zal jullie nu vertellen wat er precies gebeurd is.
Ik lag met een sjaal over m'n ogen geknoopt te soezen helemaal achter in de bus. Wij liggen graag achter omdat daar de meeste beenruimte is en wij simpelweg niet passen in de ligstoelen voor Vietnamezen. Al soezend dacht ik, goh dit ruikt niet zo best, en nog geen minuut later rook het zo naar verbrand rubber dat ik dacht dat we absoluut iets mis moest zijn met de banden. De bus stopt, ik trek de sjaal van mijn hoofd en zie dan pas dat alles, en met name de achterkant blauw staat van de rook. Ik maak Helga wakker en zeg dat ze een sjaal moet pakken tegen de rook en de bus uit moet. Vervolgens denk ik alleen maar: alles laten liggen en naar buiten! Dat is lastiger gezegd dan gedaan want voor ons staan nog zo'n 15 Vietnamezen eerst rustig hun slippertjes aan te trekken voordat ze de bus uit gaan. Mijn overlevingsdrang besluit anders en ik stap op blote voeten de bus uit, zet een paar stappen om te kijken wat er aan de hand is en ren terug naar de ingang om Helga te commanderen dat ze er NU uit moet en rennen bij die bus vandaan. Dat was haast onnodig want ze had zelf ook het geduld met de treuzelende Vietnamezen verloren en samen renden we op blote voeten meters bij de bus vandaan.
Enkele seconden nadat wij de bus verlaten hadden slaan de vlammen aan alle kanten, maar vooral aan de achterkant waar wij zojuist nog lekker lagen, de bus uit. Dan gaan er in enkele minuten zoveel emoties door je heen! Eerst blijdschap, blij dat we allebei de bus uitzijn voordat de benzinetank ontploft. Dan nog meer blijdschap omdat Helga haar tas mee heeft genomen waar ook mijn paspoort in zin. Maar dan angst, en een heel beklemmend gevoel. Ik sta te trillen, en denk een soort 'nee nee nee'. Nee waartegen weet ik niet, waarschijnlijk wil ik nog niet helemaal beseffen dat dat onze bus is die helemaal in vlammen opgaat in minder dan 10 minuten tijd. Daar sta ik dan buiten in mijn pyjama met een sjaal op slippers. Dat is dan ook meteen een opsomming van wat ik nog heb. De kleren aan mijn lijf. Ik voel me totaal verloren.
Ik kan de reacties van de omstanders maar matig waarderen. Niemand spreekt echt Engels en wie begrijpt dat onze tassen in de bus zijn moet lachen (alle Vietnamezen hadden hun tas meegenomen). Verder komt niemand ons echt bijstaan, ook niet nadat de fik allang voorbij is. De politie is alleen maar bezig met een rapport van de chauffeur. Wij besluiten naar Hanoi te gaan, daar kunnen we weer dingen kopen en regelen. Helga's tas heeft t nog aardig overleeft maar op een toilettas en een iPod lader na zijn de spullen onbruikbaar of slingeren in de bus. Van de mijne kunnen ze geeneens restanten meer vinden.
Ik kan niet zeggen dat ik op het moment van schrijven al gekalmeerd ben. De adrenaline giert nog door mijn lijf en steeds overdenk ik hoe dit anders had kunnen aflopen en waarom ik niet ook mijn bustas mee heb genomen. Dan had ik tenminste nog iets gehad. En ik bedenk wat er nu allemaal moet gebeuren. Vervolgens denk ik aan mamma en pappa. En aan hoe ik dit nou moet vertellen zonder dat ze slapeloze nachten hebben. Toch zou ik ze wel graag willen bellen. En dan begin ik weer met bedenken dat we zo'n mazzel hadden dat de benzine tank niet meteen ontploft is. Zo dicht bij de dood heb ik me nog nooit begeven. Ik heb me wel eens afgevraagd wat ik zou doen als alles alles alles weg is: camera, foto's, iPod, bankpassen, kleren, toiletspullen, tas, alles alles alles. Nou ik heb geen moment getwijfeld, ik ga doorreizen. Maar eerst shoppen want een schone onderbroek, schoenen, t-shirt en een warme trui kan ik wel gebruiken.
JEmig, dit is wat te heftig!! Gelukkig dat je instinct je op dit cruciale moment niet in de steek heeft gelaten. Heel veel sterkte de komende tijd want het lijkt mij ondanks de opluchting verdomde lastig en naar om niets meer te hebben. Al kan je dat op goede momenten misschien omzetten in een positieve ervaring.. :) Houd ons op de hoogte en dat gironummer vraag ik wel aan willem. :) kus uit hilversum, Caroline
dikke kus en hopelijk snel weer van de bibbers af.
Tineke
Liefs van Paulien
Nu belt Paulien net of we al op de hoogte zijn! ze leeft ook mee!
Nou mdieden, kom maar een beetje tot rust en ga maar van alles kopen. De alarmcentrale zegt dat het mag:)
succes en rustig aan!!
Halsoverkop wordt ik op mijn vrije dagje veel te vroeg wakker gemaakt "Skype doet t niet" het duurt wel even voor ik begrijp wat er aan de hand is. Tjonge wat een verhaal! En toch ook wel goed dat je je niet ook eerst bepakt en bezakt hebt.
Moet je nu ook weer een nieuwe iPod kopen? Of had je die nog wel in je zak? Sterkte komende dagen, wat zijn de plannen?
Mathijs
Heel veel strekte en houd ons op de hoogte hoe het met je gaat,
Benno
Ga samen lekker op zoek naar een relaxt plekje bij een een strand ofzo en probeer de komende dagen even lekker te ontspannen en alles weer bij elkaar te halen.
xxxxx sterkte
Liefs Annette
rust inderdaad even uit en spullen heb je zo weer.
hoewel je in Vietnam niet zo gemakkelijk je maat zal vinden.sterkte en daarna weer genieten gr Gretha
Kus, jet